İş konseyinin ortak kararı ve katılımı
a) Ortak faaliyetlerde ortak karar alma
Ortak operasyonda, operasyonu yönetmek için güçlerini birleştiren tüm şirketler operasyonel yönetim yetkisine sahiptir. 15 Mayıs 2007 tarihli bir kararla (1 ABR 32/06), Birinci Senato, ortak girişimin yönetiminde yer alan bireysel bir şirketin, iş konseyinin, Ortak operasyonel yönetim yetkisine tabi olan önlemler. Prensip olarak şirketlerden biri tek başına yönetim yetkisini kullanamaz.
b) Sosyal konularda ortak karar alma
BetrVG Madde 87 Paragraf 1 No. 1’e göre, iş konseyi şirketin organizasyonu ve çalışanların şirketteki davranışlarıyla ilgili konularda söz hakkına sahiptir. Ortak karar hakkının konusu şirketin bir arada yaşaması ve çalışanların işbirliğidir. İşveren, yönetim yetkisi aracılığıyla, davranış kuralları oluşturarak veya başka önlemlerle bunu etkileyebilir ve koordine edebilir. Birinci Senato, 13 Şubat 2007 (1 ABR 18/06) tarihli kararıyla, şirketin düzeninin aynı zamanda tek tip iş kıyafetleri giyme emrini de içerdiğini ve bu düzenlemenin yalnızca iş koşullarını iyileştirmeye hizmet ettiğini belirten önceki içtihadını onayladı. Şirketin tanıtımını yapmak için şirketin dış görünümü. BetrVG Madde 87 Paragraf 1 No. 1’e göre, bu nedenle iş konseyinin çalışma sırasında giyilecek tek tip personel kıyafetlerinin düzenlenmesinde söz sahibi olması gerekir. BetrVG Madde 87 Paragraf 1 No. 1 uyarınca ortak karar verme hakkı, personel kıyafetlerinin satın alınmasından kimin sorumlu olduğu sorusunu da yönetir.
Ancak bu, kıyafet yönetmeliğinden kaynaklanan masrafları kimin üstleneceğine ilişkin düzenlemeleri kapsamaz. Maliyetlerin karşılanması ve dağıtılması sorunu ne şirketteki düzeni ne de çalışanların (düzenli) davranışlarını etkiler. Çalışanların şirket içinde bir arada bulunmasını ve etkileşimini doğrudan veya dolaylı olarak düzenlemez. Bu bakımdan ek yetki olarak adlandırılan bir yetki bulunmamaktadır. Kıyafet yönetmeliğinden kaynaklanan masrafları kimin üstleneceği ve ne ölçüde ilgili bireysel sözleşme, toplu sözleşme, yasal hükümler veya varsa gönüllü sözleşme hükümlerine göre yanıtlanması gereken (yasal) bir sorudur. şirket sözleşmesi.
BetrVG Madde 87 Paragraf 1 No. 3’e göre, iş konseyi normal çalışma saatlerinin geçici olarak azaltılması veya uzatılması konusunda söz hakkına sahiptir. Ortak belirleme hakkının içeriği, normal çalışma saatlerinin geçici olarak arttırılmasının ek iş gereklerini karşılayıp karşılamaması gerektiği ve varsa bu işi hangi çalışan veya çalışan gruplarının, ne ölçüde yapması gerektiği şeklindeki düzenleyici sorudur.
24 Nisan 2007 (1 ABR 47/06) tarihli bir kararla, Birinci Senato bu ortak karar alma meselesine ilişkin önceki içtihadını takip etti ve BetrVG’nin 87. Madde 1. Fıkra 1 No. 3’ü anlamında normal çalışma saatlerinin şu şekilde değiştirilmesine karar verdi: Yarı zamanlı çalışanlar onların düzenli bireysel çalışma saatleridir. Geçici uzatma ortak karara tabidir. Aksi takdirde ilgili zaman hacminin yönetilebilir bir süre boyunca sapması ve daha sonra olağan işletme süresine dönmesi halinde, uzatma, yönetmelik anlamında geçicidir. İşverenin değişiklik anındaki mevcut planlaması belirleyicidir.
BetrVG Madde 87 Paragraf 1 No. 3 uyarınca iş konseyinin ortak karar verme hakkı, yalnızca çalışma saatlerinin tek taraflı olarak geçici olarak uzatılmasına karar verilmesi durumunda değil, aynı zamanda böyle bir uzatmanın çalışanla kararlaştırılması durumunda da mevcuttur. Ortak karar hakkı aynı zamanda kolektif bir eylemi de gerektirir. Bu, şirket çalışanlarının kolektif çıkarlarını etkileyen bir düzenleme sorunu ortaya çıktığında meydana gelir. Fazla mesai veya fazla mesai emri verilen veya üzerinde anlaşmaya varılan çalışan sayısı önemli değildir.
Bu nedenle, mevcut bir çalışma gereksinimini karşılamak için fazla mesai yapılıp yapılmayacağı ve ne ölçüde gerçekleştirileceğine ilişkin sorunun düzenlenmesi gerektiğinde toplu suç söz konusudur. Ek operasyonel ihtiyaçları karşılamak için yarı zamanlı bir çalışanla mutabakata varılan çalışma saatlerindeki geçici artış, bu nedenle, BetrVG Bölüm 87 Paragraf 1 No. 3 uyarınca ortak karara tabi olan normal çalışma saatlerinin uzatılmasıdır.
Buna karşılık, Birinci Senato’nun önceki içtihatları doğrulayan 15 Mayıs 2007 tarihli kararına (1 ABR 32/06) göre, bir çalışanın haftalık normal çalışma saatlerinin miktarındaki kalıcı artış, ortak düzenlemeye tabi değildir. BetrVG Bölüm 87 Paragraf 1 No. 2, 3 uyarınca iş konseyinin belirlenmesi. BetrVG Madde 87 Paragraf 1 No. 2’ye göre, iş konseyinin yalnızca kararlaştırılan düzenli çalışma saatlerinin haftanın belirli günlerine dağıtımında söz sahibi olması gerekir; BetrVG Madde 87 Paragraf 1 No. 3’e göre, yalnızca normal çalışma saatlerinin geçici olarak azaltılması veya uzatılması gereklidir. İş konseyinin onayı.
c) Personel konularında ortak karar alma
Birinci Senato’nun 25 Ocak 2005 tarihli kararına göre (1 ABR 59/03), bir çalışanın haftalık normal çalışma saatlerindeki artış, BetrVG Madde 99, Fıkra 1, Cümle 1 uyarınca yeni bir istihdam teşkil edebilir. Artışın süre ve kapsam açısından önemsiz olmaması halinde durum böyledir. Birinci Senato, BetrVG’nin 95. maddesinin 3. fıkrasına göre bir aydan fazla bir süre için çalışma saatlerinde önemsiz olmayan bir artış yapılmasını kabul etmiş; işverenin ilan vermiş olması durumunda her halükarda çalışma saatleri kapsamında önemsiz olmayan bir artış yapılmasını kabul etmiştir. söz konusu iş veya Bölüm 93 BetrVG uyarınca reklamını yapmış olmanız gerekirdi.
Senato, 15 Mayıs 2007 (1 ABR 32/06) tarihli kararı takiben buna bağlı kalıyor. Bu karara göre, önemsiz olmayan bir artış, yalnızca bireysel süre artışının niceliksel boyutundan kaynaklanabilecektir. Ancak, tam zamanlı bir çalışanın haftalık normal çalışma saatlerinin beş saat uzatılması genellikle önceki kapsamda önemli bir artış teşkil etmez ve dolayısıyla bir sonlandırma anlamına gelmez.
d) sosyal plan
Birinci Senato, 13 Şubat 2007 (1 AZR 163/06) tarihli kararında, çalışanın işverenden kaynaklanan fesih durumunda, şirket taraflarının sosyal plandan kıdem tazminatı hakkını, şarta bağlı olarak kullanabileceğine karar verdi. Çalışanın daha önce makul olmayan miktarda tazminat aldığına dair iş teklifi yapıldı. Dolayısıyla faaliyet gösteren taraflar BetrVG’nin 75. Maddesinin 1. Fıkrasının 1. Cümlesinin 1. Cümlesinde uymaları gereken eşit muamele ilkesini ihlal etmemektedir. Bu düzenlemeyle bağlantılı eşit olmayan muamele en azından nesnel olarak haklıdır; çünkü işletmeci taraflar, genel bir kural olarak, “erken” istifa eden çalışanın, şirket değişikliğinin bir sonucu olarak diğer çalışanlara göre hiçbir dezavantaja maruz kalmayacağını veya daha az dezavantaja maruz kalacağını varsayabilirler. . Bu, yeni bir iş bulan çalışanların aynı zamanda ekonomik dezavantajlara da maruz kalabileceği gerçeğiyle çelişmiyor. Bu dezavantajları ne ölçüde telafi etmek istedikleri işletmeci tarafların takdirindedir.