Prawo do podziału skróconego czasu pracy wymaga, aby pracownik w odpowiednim czasie wystąpił o skrócenie czasu pracy i jego zakres (§ 8 ust. 2 zdanie 1 TzBfG).
Pożądany rozkład skróconego czasu pracy „powinien” (a nie „musi”) zostać określony (§ 8 ust. 2 zdanie 2 TzBfG). Pracownik może wybrać, czy żąda jedynie obniżenia wymiaru czasu pracy i pozostawia pracodawcy rozłożenie pozostałych godzin pracy (§ 106 GewO), czy też chce określonego podziału czasu pracy. Jeżeli pracownik złoży wniosek zarówno o obniżkę, jak i o wypłatę zgodnie z § 8 TzBfG, oba elementy są od siebie regularnie zależne (jednolita oferta umowna). W takim przypadku postępowanie o zatwierdzenie wniosku o obniżkę jest bezzasadne, jeżeli względy operacyjne stoją w sprzeczności z pożądanym rozkładem czasu pracy. Jeżeli pracodawca odrzuci propozycję obniżenia i rozłożenia czasu pracy (§ 8 ust. 5 zdanie 1 TzBfG), postępowanie przygotowawcze na podstawie § 8 TzBfG zostaje zakończone. Od tego momentu pracownik nie może już zmieniać swojego wniosku o wypłatę. Po odrzuceniu przez pracodawcę zmienionego wniosku o wypłatę można wyegzekwować jedynie poprzez ponowne złożenie wniosku o zmniejszenie i podział na warunkach określonych w § 8 ust. 6 TzBfG. Dziewiąty Senat dał to jasno do zrozumienia w swoim wyroku z dnia 24 czerwca 2008 r. ( 9 AZR 514/07 ). Senat pozostawił otwartą kwestię, czy skutek wiążący w odniesieniu do konkretnego wniosku o dystrybucję nastąpi wcześniej.