Prawo alimentacyjne

Prawo alimentacyjne obejmuje wszystkie przepisy mające wpływ na stosunki prawne pomiędzy zobowiązanymi do świadczeń alimentacyjnych a uprawnionymi do świadczeń alimentacyjnych.

W ramach prawa rodzinnego prawo alimentacyjne uregulowane jest w różnych przepisach księgi czwartej Kodeksu cywilnego. Pewne grupy osób, które nie są w stanie zapewnić sobie odpowiedniego utrzymania, są uprawnione do świadczeń alimentacyjnych. Zgodnie z niemieckim prawem alimentacyjnym do świadczeń alimentacyjnych mogą być uprawnieni bezpośredni krewni i (rozwiedzeni) małżonkowie. Roszczenie alimentacyjne matki i ojca z tytułu porodu stanowi szczególny przypadek w prawie alimentacyjnym, uregulowane w art. 1615 l BGB.

Względne alimenty są prawnie zakotwiczone w art. 1601 i nast. niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). Zgodnie z § 1601 BGB bezpośredni krewni mają obowiązek udzielania sobie wzajemnego wsparcia. Głównym przypadkiem są tu alimenty, czyli świadczenia alimentacyjne od rodziców na rzecz ich dzieci. Jednak zgodnie z prawem alimentacyjnym dzieci mogą być również zobowiązane do płacenia rodzicom świadczeń alimentacyjnych, często w przypadku konieczności opieki.

Obowiązek alimentacyjny na skutek zawarcia małżeństwa jest odmiennie uregulowany w prawie alimentacyjnym. Klasyczne świadczenia alimentacyjne w ramach rodziny nienaruszonej są uregulowane w prawie alimentacyjnym w art. 1360–1360 b BGB. Jeżeli małżonkowie mieszkają osobno i nie są rozwiedzeni, mogą być uprawnieni do świadczeń alimentacyjnych w związku z separacją zgodnie z art. 1361 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). Po sfinalizowaniu rozwodu każdy musi sam zapewnić sobie utrzymanie, zob. art. 1569 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB). W drodze wyjątku, zgodnie z prawem alimentacyjnym, alimenty muszą zostać przyznane także po rozwodzie; te wyjątkowe okoliczności są ujednolicone w art. 1570 i nast. niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB).