Zgodnie z decyzją Trzeciego Senatu z dnia 2 czerwca 2008 r. ( 3 AZB 24/08 ), groźba i w razie potrzeby ustalenie administracyjnej kary pieniężnej, o której mowa w § 23 ust. 3 BetrVG, jest środkiem przymusowej egzekucji, a nie częścią procesu odkrywania. Postanowienie sądu pracy o ustaleniu kary pieniężnej wydawane jest zatem zgodnie z ogólnymi zasadami przymusowego postępowania egzekucyjnego. Określa to również zakres, w jakim środek prawny jest dopuszczalny lub nie. Ani prawo ZPO do odwołania, ani art. 78 ArbGG nie przewidują możliwości zaskarżenia nieuwzględnienia odwołania skierowaną na nie skargą. Częścią procesu przymusowej restrukturyzacji jest przymusowa egzekucja tytułów wydanych w procesie przymusowej restrukturyzacji. Podziela zatem zarządzone w tym celu zwolnienie z kosztów sądowych oraz niestosowalność przepisów ZPO dotyczących zwrotu kosztów pozasądowych. Odniesienie do księgi ósmej kpc w art. 85 ust. 1 zdanie 3 ArbGG należy interpretować zawężająco w ten sposób, że art. 788 ZPO, który nakłada na dłużnika niezbędne koszty egzekucji, nie ma zastosowania. Obowiązek poniesienia kosztów zależy od prawa materialnego. W ramach przymusowego postępowania egzekucyjnego nie ma konieczności ustalania kosztów. Zgodnie z postanowieniem I Senatu z dnia 19 lutego 2008 roku ( 1 ABR 86/06 ), dłużnikiem wykonalnej ugody sądowej iSv. § 85 ust.1 zdanie 1 ArbGG, § 794 § 1 nr 1 ZPO stwierdzają niedopuszczalność przymusowej egzekucji w nowym postępowaniu decyzyjnym w drodze wniosku o zapobieżenie egzekucji zgodnie z § 767 ust.1 ZPO. Przedmiotem postępowania jest niedopuszczalność przymusowej egzekucji tytułu, a nie powstanie roszczenia wykonalnego. Możliwość rozwiązania umowy pomiędzy operatorami nie jest zasadniczo uzależniona od sposobu, w jaki do niej doszło, czy to w drodze dwustronnych negocjacji, wyroku sądu polubownego, czy też ugody sądowej. Ugoda sądowa jako taka, tj. jako porozumienie procesowe pomiędzy zaangażowanymi stronami, które, jeżeli jest skuteczne, kończy postępowanie, nie może zostać skutecznie zakończone. Nie musi to jednak dotyczyć istotnej umowy zawartej w ugodzie. Niedopuszczalność przymusowej egzekucji z ugody sądowej pomiędzy operatorami może wynikać z faktu, że jedna ze stron wypowiedziała porozumienie zawarte w drodze ugody. W każdym razie takie rozwiązanie nie jest wykluczone, jeżeli jest to niewykonalna, długoterminowa umowa spółki lub umowa regulacyjna i nie uzgodniono nic innego. Wypowiedzenie może być jednak nieistotne, jeżeli umowa zawiera jedynie obowiązek wynikający bezpośrednio z prawa. W postępowaniu będącym podstawą postanowienia I Senatu z dnia 18 marca 2008 roku ( 1 ABR 3/07 ) pracodawca w ramach wniosku o obronę przed egzekucją podniósł, że spółka, do której odnosił się tytuł i do którego miała zastosowanie, już nie istnieje po połączeniu spółek i połączeniu spółek zgodnie z § 3 ust. 1 nr 1 lit. b BetrVG. Ponadto pracodawca argumentował, że tytuł nie podlega wykonaniu ze względu na brak jasności. Powództwo obronne oparte na tym sprzeciwie można połączyć z „klasycznym” pozwem mającym na celu obronę przed egzekucją zgodnie z § 767 ust. 1 ZPO. Senat zdecydował, że połączenie spółek w drodze układu zbiorowego zgodnie z § 3 ust. 1 nr 1 lit. b BetrVG samo w sobie nie prowadzi do utraty tożsamości połączonych jednostek w świetle konstytucji zakładowej.
Stają się one możliwymi do zdefiniowania podjednostkami większej jednostki organizacyjnej na mocy prawa spółek, w których zasadniczo nadal obowiązują umowy i (tytułowe) obowiązki podmiotów działających w momencie połączenia, ograniczone do odpowiedniej podjednostki. Tytuł, o którym mowa, nie był zbyt niejasny. Jeśli chodzi o prawo do współdecydowania zgodnie z § 87 ust. 1 BetrVG, przy formułowaniu brzmienia nieunikniona jest konieczność stosowania pojęć abstrakcyjnych.