Bir toplu sözleşmenin, ücretlerin veya diğer bölünebilir değer faydalarının ödenmesinde prorata temporis ilkesine uygun olarak yarı zamanlı ve tam zamanlı çalışanlara eşit davranması halinde, bu, yarı zamanlı çalışmadan kaynaklanan ayrımcılığı kapsamaz. Bu, Onuncu Senato’nun 24 Eylül 2008 tarihli kararında (10 AZR 634/07) karara bağlanmıştır. TVöD 24. Madde 2. Fıkrasında yer alan yarı zamanlı çalışanların ücretlerinin hesaplanmasına ilişkin yönetmelik, toplu sözleşmede aksi açıkça belirtilmediği sürece yarı zamanlı çalışanların, orantı dahilinde masa ücretini ve diğer tüm ücret bileşenlerini almasını öngörmektedir. Bireysel olarak mutabakata varılan normal ortalama çalışma saatleri Karşılaştırılabilir tam zamanlı çalışanların çalışma saatleri, toplu sözleşme uyarınca sürekli vardiyalarda ve dönüşümlü vardiyalarda çalışan yarı zamanlı çalışanların toplu olarak kararlaştırılan vardiya hakkına sahip olmadığı sonucuna tekabül etmektedir. ve tam zamanlı çalışanlar gibi tam olarak dönüşümlü vardiya ödeneği, ancak yalnızca üzerinde anlaşmaya varılan ve düzenli olarak toplu olarak kararlaştırılan çalışma saatleri arasındaki kota miktarıyla orantılı olarak. Yarı zamanlı çalışma, tam zamanlı çalışmadan yalnızca nitelik açısından değil, nicelik açısından farklılık gösterir. Bölüm 4 Paragraf 1 Cümle 2 TzBfG, objektif bir neden olmaksızın, ücret öderken veya diğer bölünebilir ayni yardımları verirken yarı zamanlı çalışanın zararına prorata temporis ilkesinden sapmayı yasaklar. Bu nedenle yarı zamanlı çalışma, tam zamanlı çalışmadan farklı olarak niteliksel olarak değil, yalnızca niceliksel olarak telafi edilebilir. Altıncı Senato, 24 Eylül 2008 (6 AZR 657/07) tarihli kararında, 34. Maddenin 1. Fıkrasının 1. Fıkrasının 1. Cümlesi ve bentlerinde fazla mesai ücretine ilişkin düzenlemelerin yapılmasına karar vermiştir. 2 BATO, TzBfG’nin 4. Maddesinin 1. Fıkrasını ihlal etmektedir ve bu nedenle tatil ücreti, sosyal yardımlar ve sermaye oluşturan sosyal yardımlar dikkate alınmadığı sürece etkisizdir. Fazla mesai yapan tam zamanlı çalışanların daha fazla tatil ücreti, daha yüksek sosyal haklar veya daha yüksek sermaye oluşumu avantajları almaması önemli değildir. Daha ziyade önemli olan, fazla mesaisi nedeniyle tam zamanlı çalışanla aynı çalışma saatlerinde çalışan yarı zamanlı çalışanın toplam ücretinin, tam zamanlı çalışanın toplam ücretine karşılık gelip gelmediğidir. Ancak böyle bir karşılaştırma ile yarı zamanlı çalışanın, çalışılan her saat için tam zamanlı çalışanla aynı ücreti alıp almadığı belirlenebilir. Kural olarak, yarı zamanlı çalışanın, maruz kaldığı dezavantajı telafi edecek bir avantaj elde etmesi durumunda, yarı zamanlı çalışana, benzer tam zamanlı çalışandan daha kötü muamele edilmez. Ancak yalnızca gerçek bağlantısı olan hizmetler dikkate alınabilir. Operasyonel kaynaklı işten çıkarmaların hariç tutulması, ücret açısından dezavantajların telafisi açısından uygun değildir.