Zgodnie z § 1a AEntG generalny wykonawca zlecający podwykonawcy wykonanie usług budowlanych odpowiada za roszczenia z tytułu wynagrodzenia minimalnego pracowników zatrudnionych u podwykonawcy na takich samych zasadach, jak gwarant, który zrzekł się obrony przed pozwem. Zgodnie z wyrokiem V Senatu z dnia 12 stycznia 2005 r. (- 5 AZR 617/01 -) przepis ten jest zgodny z konstytucją. Odpowiedzialność gwaranta uregulowana w § 1a AEntG objęta jest ochroną art. 12 ust. 1GG a. Naruszenie to jest jednak uzasadnione względami interesu publicznego. Sekcja 1 AEntG służy skutecznemu wykonaniu sekcji 1 AEntG. Odpowiedzialność gwaranta bez winy wykonawcy robót budowlanych ma na celu zachęcenie go do zwrócenia większej uwagi na zapewnienie, że jego podwykonawcy przestrzegają i faktycznie spełniają obowiązkowe warunki pracy wynikające z AEntG – w szczególności obowiązkowe płace minimalne. Ingerencja w art. 12 ust. 1 GG w dalszym ciągu odpowiada zasadzie proporcjonalności. Odpowiedzialność gwaranta uregulowana w § 1a AEntG jest odpowiednia do osiągnięcia celów prawnych. Według niepodważalnej opinii ustawodawcy nie ma innego równie skutecznego środka o mniej restrykcyjnym skutku. W związku z tym wzmacnianie i rozszerzanie kontroli na placach budowy przez inspekcję handlową nie sprzyja osiągnięciu celów legislacyjnych w takim samym stopniu, jak niewinne zobowiązanie z tytułu wynagrodzenia netto. Ingerencja w artykuł 12 ust. spowodowana odpowiedzialnością gwaranta. 1 GG jest w dalszym ciągu proporcjonalny do celu, któremu ma służyć to rozporządzenie. Konstytucyjne ograniczenie zakresu odpowiedzialności gwaranta do rozsądnych środków wykrywania i obrony nie jest konieczne. W następstwie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, wydanego na podstawie postanowienia odsyłającego Piątego Senatu w tym postępowaniu, Senat uznał, że odpowiedzialność poręczyciela przewidziana w § 1a AEntG jest zgodna z art. swoboda świadczenia usług gwarantowana przez art. 49 WE. Senat postanowił ponadto, że zgodnie z § 1 ust. 1 AEntG płaca minimalna należna pracodawcy przysługuje wyłącznie za faktycznie wykonaną pracę, ponieważ normy prawne układu zbiorowego, który został uznany za powszechnie obowiązujący w zakresie regulacji płacy minimalnej w budownictwie w Republice Federalnej Niemiec z dnia 26 maja 1999 r. mają charakter wyłącznie międzynarodowy w rozumieniu Art. 34 EGBGB. Odpowiedzialność zgodnie z § 1 a AEntG nie obejmuje roszczeń wynikających z opóźnienia w przyjęciu lub roszczeń wobec pracodawcy z tytułu odsetek za zwłokę z tytułu opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia. Jeżeli pracownik zatrudniony wcześniej w jednostkach stacjonujących otrzymuje pomoc pomostową zgodnie z ust § 4 Zif. 1 lit. b układu zbiorowego z dnia 31 sierpnia 1971 r. w sprawie zabezpieczenia społecznego pracowników wojsk stacjonujących na terytorium Republiki Federalnej Niemiec (TV SozSich), § 4 ust. 3 lit. b TV SozSich ustala podstawę wymiaru po potrąceniu fikcyjnego podatku od wynagrodzeń oraz składek na ubezpieczenie społeczne. W wyroku z dnia 10 marca 2005 r. (- 6 AZR 119 317/01 -) VI Senat uznał, że uwzględnienie fikcyjnego niemieckiego podatku od wynagrodzeń może mieć niekorzystny wpływ na sytuację osób dojeżdżających do pracy za granicę. Osoby zamieszkujące i podlegające opodatkowaniu w innym państwie członkowskim Wspólnot Europejskich mogą znajdować się w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z pracownikami mającymi miejsce zamieszkania w Niemczech i tam podlegającymi opodatkowaniu. Zgodnie z postanowieniami wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który został wydany na podstawie postanowienia odsyłającego VI Senatu w tym postępowaniu, art. 39 WE oraz art. 7 ust. 4 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. sprzeciwia się tak niekorzystnej regulacji taryfowej. Przepisy te wymagają, aby przy ustalaniu podstawy wymiaru pomocy pomostowej w przypadku § 4 ust. 1 litera b TV Soz W przypadku byłego pracownika zamieszkałego we Francji nie należy brać pod uwagę fikcyjnego niemieckiego podatku od wynagrodzeń, lecz fikcyjnego podatku od wynagrodzeń/dochodów należnego we Francji.
Dem Achten Senat lag im Berichtszeitraum folgende Konstellation der Auslandsentsendung eines Arbeitnehmers zur Entscheidung vor: Der Arbeitnehmer war zunächst bei der Arbeitgeberin in Deutschland beschäftigt. Na podstawie umowy o oddelegowanie zawartej pomiędzy stronami pracował u pracodawcy w Libii przez ograniczony okres czterech lat. W wyroku z dnia 14 lipca 2005 roku (- 8 AZR 392/04 -) VIII Senat uznał, że umowa o delegowanie jest kolejną, drugą umową o pracę zawartą pomiędzy stronami i zawieszają one na czas delegowania dotychczasową umowę o pracę. Posiadać. Skutkuje to interpretacją zawartej przez strony umowy. Taka interpretacja nie stoi w sprzeczności z faktem, że głównym celem umowy o delegowaniu jest zapewnienie pracownikowi niemieckiego ubezpieczenia społecznego. W tym celu wg § 4 Abs. 1 SGB IV wymaga jedynie, aby zatrudnienie za granicą było z góry ograniczone umownie. Sposób realizacji tego wymogu reguluje § 4 ust. 1 SGB IV nie. Jeżeli strony uzgodnią, że stosunek pracy w Niemczech zostanie zawieszony na czas trwania stosunku pracy na czas określony u tego samego pracodawcy w celu oddelegowania za granicę, prawa i obowiązki z pierwotnego stosunku pracy po upływie terminu zostaną przywrócone. Jeżeli ten stosunek pracy został przydzielony do części przedsiębiorstwa, która została następnie przeniesiona na nabywcę przedsiębiorstwa, po wygaśnięciu zagranicznego stosunku pracy nabywca przedsiębiorstwa jest jedynym pracodawcą. Ósmy Senat zdecydował ponadto, że ograniczenie zagranicznego stosunku pracy jest skuteczne, jeżeli służy zapewnieniu pracownikowi bezpiecznej możliwości powrotu i niemieckiego zabezpieczenia społecznego zgodnie z art. § 4 SGB IV. Istotny w tym zakresie był stan prawny sprzed wejścia w życie ustawy o pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy i na czas określony, zgodnie z którym charakter umowy o pracę na czas określony wymagał uzasadnienia, jeżeli okres czasu określony pozbawiał pracownika prawa do pracy na czas określony. ustawową ochronę przed zwolnieniem, do której w przeciwnym razie byłby uprawniony.