Zgodnie z § 310 ust. 3 nr 2 BGB kontrola treści zgodnie z § 307 BGB dotyczy wcześniej sformułowanych warunków umownych dla konsumentów, nawet jeśli są one przeznaczone wyłącznie do jednorazowego użytku i konsument nie mógł mieć wpływu na ich treść ze względu na do preformulacji. Zgodnie z postanowieniem IX Senatu z dnia 18 marca 2008 roku (9 AZR 186/07) umowa konsumencka w rozumieniu. § 310 ust. 3 BGB. W przypadku umów o pracę w orzecznictwie uznano, że są to umowy pomiędzy przedsiębiorcami (pracodawcami) a konsumentami (pracownikami) w znaczeniu: § 310 § 3 ustawy BGB. Nic innego nie ma zastosowania w przypadku „umowy o wolontariat”. Klauzula dotycząca zwrotu usług musi być zrozumiała i jasna dla osoby zobowiązanej do zwrotu zgodnie z § 307 ust. 1 zdanie 2 BGB. Dodatkowa umowa do „umowy o wolontariat” stanowi, że dodatki szkoleniowe i stypendia przyznawane na czas trwania samego okresu studiów będą udostępniane wyłącznie w formie „pożyczki” i, po pomyślnym ukończeniu studiów w ciągu 60 miesięcy, poprzez przyszłe „zatrudnienie” u pożyczkodawcy „ma zostać rozwiązane”, przy zawieraniu umowy należy przynajmniej ustalić ramowo, że i na jakich warunkach „działalność zawodowa” powinna odbywać się u pożyczkodawcy. Obejmuje to informacje o rozpoczęciu stosunku umownego, rodzaju i zakresie zatrudnienia oraz sposobie ustalania wynagrodzenia początkowego. Klauzula nie zawierająca żadnej informacji na ten temat pozostawia ucznia w ciemności. Jest to nieuzasadniona wada. Nie ma znaczenia, czy pożyczkodawca złoży wystarczająco konkretną ofertę zawarcia umowy o pracę na okres po ukończeniu studiów na krótko przed końcem obowiązywania umowy. Zgodnie z § 310 ust. 3 nr 3 BGB przy ocenie nieuzasadnionej niekorzystnej sytuacji należy brać pod uwagę wyłącznie treść umowy i okoliczności zawarcia umowy, a nie zdarzenia późniejsze. Senat wskazał również, że ograniczenie podstawowych praw studenta jest jeszcze bardziej niesprawiedliwe, jeśli jest ono sprzeczne z wymogami dobrej wiary. Klauzula przewidująca stopniowe zmniejszanie świadczeń udzielanych na zasadzie „pożyczki” poprzez zatrudnienie, bez przyznania prawa do zatrudnienia po ukończeniu studiów, ogranicza istotne prawo kontrahenta naruszającego zaufanie.