Zgodnie z § 60a BMTG II, w zakresie przydziału mieszkań zakładowych (mieszkań służbowych) i ustalania wynagrodzenia za mieszkanie służbowe, w obowiązującym brzmieniu stosuje się przepisy pracodawcy dotyczące mieszkań zakładowych. Przepis w rozumieniu standardu rokowań zbiorowych to dowolny abstrakcyjny przepis ogólny, który stosuje pracodawca publiczny i którym się wiąże. Zgodnie z decyzją Senatu IX z dnia 18 września 2007 r. ( 9 AZR 822/06 ) dotyczy to także stosowanych przez gminę przepisów o mieszkaniach usługowych Rzeszy (DWV) z dnia 30 stycznia 1937 r. Przydział mieszkania usługowego zgodnie do DWV nie zawiera umowy najmu powierzchni mieszkalnej. Prawa i obowiązki wynikające ze stosunku mieszkania służbowego opierają się co do zasady na umowach prawa pracy, a nie na przepisach prawa najmu. Zastosowanie DWV do mieszkania służbowego, które w języku niemieckiego kodeksu cywilnego określane jest jako mieszkanie służbowe, a nie służbowe mieszkanie do wynajęcia, nie narusza prawa wyższej rangi. Niezbędny przepis § 576b niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB) stanowi, że prawo najmu ma zastosowanie również do umów mieszkaniowych związanych z pracą. Jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Federalnego Sądu Pracy ten nakaz ważności odnosi się wyłącznie do przepisów dotyczących rozwiązania stosunku prawnego. Postanowienia nr 18 § 3 DWV co do zasady wykluczają zmniejszenie diety zakładowej z tytułu zakłócenia umownego korzystania z mieszkania służbowego. Dopóki organ odpowiedzialny za zmianę DWV nie wyda żadnych przepisów, pracodawca musi podjąć uznaniową decyzję dotyczącą wyjątków od tej zasady. Musi przy tym uwzględnić przepisy prawa cywilnego dotyczące obniżek z tytułu wad rzeczowych (§ 536 ust. 1 BGB).