Zgodnie z postanowieniem Dziewiątego Senatu z dnia 11 kwietnia 2006 r. ( 9 AZR 610/05 ), utrwalone orzecznictwo Federalnego Sądu Pracy w sprawie ogólnej kontroli treści klauzul spłaty, wydane przed wejściem w życie § 305 i nast. BGB należy przestrzegać, zgodnie z którym pracownik ponosi koszty, jeżeli odchodzi ze stosunku pracy przed upływem określonych terminów, musi wziąć udział w szkoleniach finansowanych przez pracodawcę. W wyjątkowych przypadkach takie zobowiązania płatnicze mogą okazać się nieskuteczne ze względu na nadmierne ograniczenie związanej z pracą swobody zawodowej pracownika (art. 12 ust. 1 zd. 1 GG). Klauzula dotycząca spłaty zawarta w standardowej umowie o pracę, zgodnie z którą pracownik ma obowiązek w każdym przypadku (proporcjonalnie) zwrócić pracodawcy koszty szkolenia poniesione przez pracodawcę, jeżeli stosunek pracy zakończy się przed upływem określonego czasu, jest zbyt obszerna w stosunku do okoliczności faktycznych powodujących obowiązek spłaty. Prowadziłoby to do powstania obowiązku spłaty nawet wówczas, gdy przyczyna rozwiązania stosunku pracy leży wyłącznie w zakresie odpowiedzialności lub ryzyka pracodawcy. Klauzula taka nie uwzględnia wzajemnie uznanych interesów obu stron umowy, a jedynie interesy pracodawcy. Stawia to pracownika w niekorzystnej sytuacji, wbrew wymogom dobrej wiary (§ 307 ust. 1 zdanie 1 BGB). Nie ma powodu ograniczać zbyt szerokiej klauzuli spłaty do przypadków, w których przyczyna rozwiązania umowy leży w zakresie odpowiedzialności lub ryzyka pracownika w drodze obowiązującej obniżki lub dodatkowej interpretacji umowy. Wyeliminowałoby to całkowicie ryzyko zawarcia przez pracodawcę niedopuszczalnie zbyt szerokiej klauzuli i stanowiłoby pomoc umowną wyłącznie na jego korzyść.